Wij zijn Petra Smeyer en Michiel Mommersteeg maar ik, Petra, schrijf dit verhaal. Ik ben een mooiweer zeiler zonder veel natuurlijke zeilaanleg. Niet echt een fijne introductie als je een verhaal over een zeilreis gaat schrijven. Maar ik ben al 40 jaar samen met Michiel die destijds als enige voorwaarde voor een blijvende verbintenis stelde dat hij een keer de wereld rond wilde zeilen. Desnoods werd het solozeilen….. maar wel met mij. Mooie plannen, maar…..

Ik had zo mijn reserves. Mijn enige ervaring tot dan toe was een zeilkamp in Friesland en, in mijn puberbeleving, enorm lange tochten op de boot van mijn ouders van de ene naar de andere kant van het IJsselmeer, altijd aan de wind natuurlijk. Later werden het weekends op platbodems met vrienden; ome Ko in Muiden en tante Marie in Hoorn. 

Michiel verzekerde mij echter dat hij ervoor zou zorgen dat ik (zee) zeilen wel leuk zou gaan vinden. Het was 1980 en hij heeft gelijk gekregen. Liefde overwint alles. 

Vanaf dat moment werden er vele mijlen gemaakt. Op de boot van zijn ouders, een Mistral 33 en later een Bowman 40 en op de boot van mijn ouders een Hallberg Rassy 42. In het begin veel met vrienden. Op de Zeeuwse wateren, langs de Franse en Engelse kust. Later met onze drie kinderen naar Zweden, Noorwegen, Zuid-Engeland en de Kanaaleilanden. 

Nog steeds houd ik stiekem meer van zon dan van (veel) wind maar ik ben wel een reiziger en niets evenaart het ongelooflijke gevoel van vrijheid wanneer de landvasten worden losgegooid en de zeilen worden gehesen. En het zeilleven was makkelijk met twee boten in de familie.

De wereld rond

In 2018 beseften we als pre-pensionado’s dat het hoog tijd werd voor onze eigen boot. Als we nu niet zouden vertrekken zou het er nooit van komen. De kinderen waren het huis uit en de verre horizonnen lonkten. De beste strategie, leerden we van een bevriende zeiler is dat je ‘Je jezelf heel strak in het pak moet naaien’ hij bedoelde daarme dat je tegen iedereen moet zeggen wat je van plan bent zodat je niet meer met goed fatsoen terug kunt. Zo gezegd zo gedaan. Maar dan moest het wel afgelopen zijn met dat klaplopen op andermans boten.  In Lymington vonden we onze Pippin, een Hallberg Rassy 43 MKII uit 2007 en voeren haar die zomer naar Nederland.

De hele winter 2018/2019 werd besteed aan de voorbereiding van Pippin en haar bemanning voor de grote reis. Tuigage vernieuwd, onderwaterschip behandeld, cursussen gevolgd; Marcom A, EHBO, meteorologie. Heel veel lezen en heel veel klussen. Voorbereidingen treffen om in 2020 te stoppen met werken, huis verhuren!!. We kennen de verhalen over de lange lijstjes inmiddels wel.

Kink in de kabel

Het plan was haar het eerste jaar naar de Middellandse Zee te brengen om daar in de zomermaanden samen de boot beter te leren kennen. Het jaar daarop wilden vanaf juni verder de Middellandse Zee ontdekken alvorens ons in oktober in Las Palmas te melden voor de Atlantische oversteek. Ik wilde met de ARC mee, Michiel niet maar daar zouden we nog wel uit komen. En daarna door het Panamakanaal verder, weg voor onbepaalde tijd. Lafaards die we waren vermeden we met dit gefaseerde vertrek een emotioneel afscheid aan de Nederlandse kade. 

Fase 1 ging goed. Op 28 mei 2019 verliet onze Pippin, klaar voor de grote wereldreis, haar Nederlandse thuishaven Muiden voor de eerste etappe. Zonder mij, want ik moest nog werken. Stiekem bang dat ik na Biskaje meteen al zou afhaken kwam dit Michiel ook beter uit. Daarbij gaf het enthousiasme van enkele zeilende vrienden om etappes mee te varen de doorslag. Het was duidelijk, ik zou mij pas melden in Portugal.

Was de eerste etappe naar Falmouth nogal taai door een continue straffe zuidwestenwind. Ook de tweede etappe viel niet mee. Om de storm Miguel te ontwijken werd een vrij westelijke koers vanuit Torquay uitgezet. Helaas niet genoeg om het staartje van dit natuurgeweld toch mee te pakken. Het goede nieuws was dat schip en bemanning zich uitstekend hebben gehouden en op 9 juni 2019 kon ik in Porto aan boord komen. Afwisselend met familie en vrienden voeren we langs de Portugese kust verder naar Gibraltar. Vooral op het Atlantische stuk was het in juni nog vrij fris maar veelal met ruime wind, gebruik makend van de Nortada, de Portugese passaatwinden, stoven we over de lange oceaangolven rondom Cabo Vincente naar de Algarve. Vol van fantastische ervaringen, vele sardientjes en paella lieten we onze Pippin na de zomer achter in Denia in Spanje.

Wij waren klaar voor fase 2.  En toen werd het 2020 en kwam Corona. 

De wereld ging op slot en waar wij vooral van schrokken waren verhalen van zeilers overal ter wereld die de toegang tot havens werd geweigerd. Ik las met veel interesse de verhalen van o.a. de Anna Carolina, min of meer “gestrand” op de Malediven. Ook werden we goed op de hoogte gehouden door vrienden die in de Cariben voor anker lagen en niet aan land mochten maar ook niet wisten wat ze wel mochten en wellicht direct weer naar Nederland terug zouden moeten varen. De onzekerheid en de totale chaos deden ons besluiten de overtocht een jaar uit te stellen. We kwamen sowieso niet eens in de buurt van onze Pippin. 

Plan B

Toen in juni het bericht kwam dat de lockdown in Spanje zou worden versoepeld en we begin juli weer mochten reizen waren wij er klaar voor. Met een stevige voorraad mondkapjes, dat dan weer wel. En alleen een ticket heen.